Մինչև 1973թ. սկիզբը Իսրայելը սիրիական և եգիպտական գրավյալ հատվածներում կառուցել էր պաշտպանական չափազանց հզոր կառույցներ, որոնցից ամենանշանավորը եգիպտական ճակատում գտնվող Բարլևի գիծն էր:
Եգիպտոսը և Սիրիան տենդորեն պատրաստվում էին պատերազմի: Եգիպտա-սիրիական հրամանատարությունը մշակեց համատեղ գործողությունների ծրագիր, ըստ որի արաբական զորքերը պետք է մտնեին Իսրայել: Ինչ վերաբերվում է մեծ տերություններին, ապա պետք է նշել, որ ԽՍՀՄ-ը ավանդապես սատարում էր հակաիսրայելական ճամբարը, իսկ ԱՄՆ-ը` Մերձավոր Արևելքում իր կենսական շահերի արտահայտող Իսրայել պետությանը:
Պատերազմի համար արաբները ընտրել էին 1973թ. աշունը, քանի որ և հրեաները, և արաբները գտնվում էին տոնակատարությունների մեջ: Հրեաները չէին կանխատեսում, որ արաբները կհարձակվեն Ռամադան ամսին, իսկ արաբները հարձակման համար ընտրել էին հրեական Յոմ-Կիպուր տոնակատարության ժամանակաշրջանը:
Պատմության մեջ 1973թ. արաբ - իսրայելական պատերազմը ստացել է <<Դատաստանի օրվա պատերազմ>> անվանումը: Այս պատերազմում արաբները տարան բարոյա-քաղաքական հազթանակ:
Պատերազմը սկսվեց 1973թ. հոկտեմբերի 7-ին: Առաջին իսկ օրը, արաբները տարան փայլուն հաղթանակ` ճեղքելով իսրայելական պաշտպանական գծերը: Սակայն պատերազմի հաջորդ օրը, սիրիական հրամանատարության համար անակնկալ ձևով, եգիպտական զորքերի առաջխաղացումը կանգնեցվում է: Արդյունքում, վերակազմավորելով իր ստորաբաժանումները և հակահարձակման անցնելով, Իսրայելը Սիննայի թերակղզում շրջապատում է Եգիպտոսի զորքերի մեծամասնությանը: Դեպքերի հետագա ընթացքում պարզ է դառնում, որ Սադաթի նման քայլը ուներ ստրատեգիական նշանակություն և ուղղված էր ԱՄՆ-ին` եգիպտա-իսրայելական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացում ներքաշելուն: Սիրիական ճակատում ստեղծվեց ավելի ծանր իրավիճակ. իսրայելական զորքերը վերահաստատվեցին Գոլանի բարձունքներում` գրավելով Էլ-կունեյտրա քաղաքը:
ԱՄՆ-ի կողմից առաջ քաշվեց բանակցային գործընթացի զինադադար կնքելու բանաձև, որը ստորագրեց Եգիպտոսի նախագահ Սադաթը: Արդեն 1970-ական թվականների կեսերին Եգիպտոսը դադարեցրեց հարաբերությունները ԽՍՀՄ-ի հետ, երկրից դուրս հանեց խորհրդային փորձագետներին, և դրանով իսկ իրական երաշխիքներ ստեղծեց ԱՄՆ-ի հետ համագործակցելու համար:
